Ik houd echt van de adrenaline die de spoed mij geeft

“De actie van de SEH heeft me altijd getriggerd. Je bent het eerste gezicht dat de patiënt ziet als ze binnenkomen in het ziekenhuis. Dat moment vind ik als verpleegkundige essentieel en is waar ik het voor doe”, vertelt Vera. “Als de patiënt vraagt: ‘Waar is Vera?’ dan weet ik dat het eerste moment goed is geweest. De patiënt onthoudt toch een naam, een gezicht, een persoon van het eerste moment. Dat wekt vertrouwen. Toch is het contact met de patiënt van korte duur, omdat ze vanuit de SEH weer verder gaan binnen het ziekenhuis. Ik volg de afloop wel altijd op de voet”, zegt Vera.

“Tijdens mijn opleiding tot SEH-verpleegkundige binnen Amphia zijn de praktijkleercoaches echt heel belangrijk voor mij geweest”, vertelt Vera. “De opleiding staat als een huis. Zowel theorie als praktijk zijn goed geregeld. Je kan altijd bij je begeleiders terecht en samen zorgen zij er met jou voor dat je na het behalen van je diploma staat voor je vak. Dat vertrouwen krijg je. Gedurende de opleiding verbreed je je klinisch redeneren. Zo neem je bijvoorbeeld zelfstandig een anamnese af bij de patiënt. Dit leer je allemaal. Je ziet zoveel verschillende ziektebeelden op de SEH dat dit je pallet aan kennis ook echt verbreed. Ik kan nu nog steeds iedere dag nieuwe inzichten toevoegen.”

“Als er een aanmelding komt van iets groots, dan ga je aan. Dit geeft een kick. De focus gaat volledig daar naartoe. De rest om je heen staat stil en jij gaat door. Ik werk dan echt adrenaline gedreven”, zegt Vera. “Je wilt de patiënt goed opvangen. Je ziet patiënten van alle leeftijden. Soms ook zeer jonge patiënten. Dit maakt mijn vak soms ook lastig. Maar des te meer vecht je voor een goede afloop. Ik ga na zo’n dag dan ook moe, maar voldaan naar huis. We moeten vaak keuzes maken. Deze zijn niet altijd even makkelijk. Wij maken op de SEH ook de afweging of je door gaat met een patiëntbehandeling of dat je moet stoppen met hulp. Dat is heel dubbel, maar kan toch beide een voldaan gevoel geven, omdat je altijd het belang van de patiënt centraal stelt.”

“Ik werk tot op de dag van vandaag met plezier bij Amphia. Het voelt hier vertrouwt. We werken met korte lijntjes. Alle disciplines met wie je samenwerkt of tegenkomt op de SEH ken je qua gezicht. Soms is er niet eens tijd om je even voor te stellen aan elkaar. Toch is een vertrouwd gezicht dan al genoeg”, zegt Vera. “We zijn een groot ziekenhuis, maar zo voelt het absoluut niet.” Vanuit haar rol als algemeen verpleegkundige wilde ze een overstap maken. De waan van de dag moest anders. Het niet weten wat de dag haar zou brengen was de trigger om de overstap naar spoed te maken. Toch moest ze ook erg wennen. “Mijn collega’s, en ik intussen ook, staan allemaal stevig in hun schoenen. Je moet hier je mannetje kunnen staan. Dat komt echt door de focus die je hier hebt op de zorg. Ik durf wel te zeggen dat ik hier echt volwassen ben geworden in mijn vak. Je weet precies hoe je met de patiënt omgaat, waar je met hen over praat en hoe je de familie te woord staat. Daar horen natuurlijk ook slecht nieuws gesprekken bij.”

Vera vertelt dat haar vader ambulanceverpleegkundige is. Voorheen heeft hij altijd als IC-verpleegkundige binnen Amphia gewerkt. Dat Vera affiniteit heeft met de acute zorg is dan ook geen verrassing. “Het is me gewoon met de paplepel ingegoten. Nu vind ik het vooral heel fijn dat we veel met elkaar kunnen sparren. Soms komt er een acute spoed binnen en is mijn vader degene die uit de ambulance verschijnt. Soms heb ik dit niet eens in de gaten, dan sta ik volledig ter beschikking van de patiënt en is alles wat er om me heen gebeurd een waas”. Achteraf bespreekt ze deze heftige casussen met haar vader. Een vertrouwde uitlaatklep is dan wel heel fijn. “Je gaat helemaal op in het moment, een soort tunnelvisie”. Dit maakt indruk vertelt Vera, maar ze neemt haar werk eigenlijk nooit mee naar huis. Ze sluit haar dag wel echt af in Amphia. “Ik praat er veel met collega’s over, maar daar heb ik dus ook mijn vader voor. Je begrijpt allebei het vak als geen ander. Dat maakt het bijzonder.”

Vera vertelt dat ze voor nu goed zit op de SEH. Het voelt voor haar als een droombaan. Toch sluit ze het in de voetsporen treden van haar vader niet uit. De ambulance heeft toch ook wel haar interesse. Of de mogelijkheid om eventueel verkort de IC-opleiding te gaan volgen, zit ook nog in haar achterhoofd. “Deze stap zou nog wel aantrekkelijk zijn voor je eigen leerproces omdat je op de IC veel extra handelingen leert zoals beademing bijvoorbeeld. Dan kun je wel het gehele acute plaatje compleet maken en uitvoeren.”

Wil jij ons team komen versterken? Bekijk dan snel de vacatures en ontdek of je droombaan erbij zit.