Vanaf groep 7 wist ik dat ik verpleegkundige in het ziekenhuis wilde worden

“Iedere patiënt is hier anders”, vertelt Charlotte. “Ik zie dagelijks verschillende ziektebeelden”. Dit is sinds kort nog complexer geworden. “Waar ik sinds het afronden van de opleiding altijd op longoncologie heb gewerkt, zijn we sinds een tijd nu één gezamenlijke grote afdeling. Zo sta ik nu ook op interne oncologie, hematologie en dagbehandeling. Je krijgt te maken met nieuwe ziektebeelden, maar ook met nieuwe patiëntcategorieën. Dit is soms best confronterend vertelt ze. “De longpatiënt was over het algemeen vaak wat ouder. Met de uitbreiding van onze afdeling zie ik nu ook patiënten van mijn eigen leeftijd bijvoorbeeld. Daar moest ik best aan wennen.”

“Vanuit mijn huidige rol heb ik onlangs de opleiding tot palliatieve zorg afgerond”, vertelt Charlotte. “Op het moment dat de patiënt deze diagnose krijgt, kan ik hen de palliatieve zorg bieden die ze nodig hebben. Ik ben, samen met een andere collega, een hospice kamer aan het inrichten binnen de afdeling. Zo creëren we toch een thuisomgeving. We kleden de kamer huiselijk aan met schemerlamp en huiselijke accessoires.

“Amphia is een groot ziekenhuis waar veel specialismes geborgd zijn”, vertel Charlotte. “We doen hier mee aan studies en onderzoek en we hebben een goed opleidingsklimaat. Artsen geven hier regelmatig nascholing. Zo blijf ik kennis vergaren over het gehele oncologische pallet en het zicht op ziektebeeld en verschillende patiëntcategorieën. Daarnaast werken we ook in een nieuw ziekenhuis met 1-persoonskamers. Dit is prettig voor de patiënt. We zijn daarmee echt een ziekenhuis van deze tijd. Er is hier veel mogelijk. Als verpleegkundige wil ik echt alles uit mijn vakgebied halen. Ik ben eigenlijk nooit uitgeleerd. Dat stuk verbreding zoeken vind ik te leuk. Zo kan ik alleen maar beter blijven zorgen en verplegen.”

“Als ik goed voor mijn patiënten heb kunnen zorgen, ze rustig liggen en de familie goed geïnformeerd is, ga ik met een goed gevoel naar huis”, vertelt Charlotte. De dag krijgt soms wel een wending waardoor Charlotte nog even tijd neemt om het te verwerken. “Zo werken we op onze afdeling met nieuwe collega’s, trainees en verpleegkundigen in opleiding. Een van de patiënten kreeg een lichte longbloeding. Dan zet je de noodbel uit. De situatie draait dan 180 graden om. De setting veranderd en je moet acuut schakelen. Dit is uitdagend, maar je moet dan ook echt weten wat je aan het doen bent. Na de dienst neem ik dan even de tijd dit te bespreken met mijn collega. Het napraten met elkaar zorgt ervoor dat je het ook weer naast je neer kunt leggen. Dan zijn we er als collega’s voor elkaar.”

Charlotte vertelt dat ze als vrijwilliger voor de wensambulance Nederland werkt. Ze is hier actief sinds ze de palliatieve opleiding is gestart. “Ik probeer 1 á 2 keer per maand mee te gaan op de ambulance. Dit zijn eigenlijk altijd patiënten die ik normaal ook verpleeg, alleen geeft deze dag mij geen administratieve taken. We gaan dan echt een dagje op pad. Ik ben dan 100% verpleegkundige, maar draag bij aan iemands laatste wens. Deze dag staat naast alle verpleegkundige handelingen die de patiënt nodig heeft, echt even in het teken van ontspanning en ontlading.”

Wil jij ons team komen versterken? Bekijk dan snel de vacatures en ontdek of je droombaan erbij zit.