De IC laat mij iedere dag zien hoe sterk het menselijk lichaam daadwerkelijk is
Hi, ik ben Joyce
Joyce studeerde nog niet zolang geleden af in Nijmegen. Hart voor de zorg had ze altijd al. De opleiding Geneeskunde sprak haar het meeste aan. Met haar diploma op zak ging ze op zoek naar een start binnen de acute zorg. Een positie als arts-assistent op de IC bij Amphia kwam voorbij. Na een meeloopdag op de afdeling was ze om. Zowel Amphia, als Breda sprak haar aan. “Ik voelde me direct op mijn gemak en kreeg snel reactie vanuit het ziekenhuis. Mijn keuze was eigenlijk zo gemaakt. Ik had zin in deze uitdaging”, vertelt Joyce. Benieuwd hoe het haar vergaat op de IC? Dat lees je hieronder.
Geen keuzestress
“Brabant en daarmee de stad Breda voelt voor mij heel gemoedelijk. Als ik dat gevoel bij Amphia ook zou ervaren tijdens mijn sollicitatie en meeloopdag, dan doe ik het”, vertelt Joyce. “Er was geen keuzestress. Ik was ontzettend benieuwd wat de IC me zou gaan brengen en ging er open in. Ik wilde graag ervaring opdoen binnen de acute zorg, dus zag het als een uitdaging.” Ze werkt nu een klein jaar op de IC en ze vindt het er zo leuk, dat ze aan het onderzoeken is hoe ze als specialist kan gaan werken op de IC. “Ik moet dat via een ander specialisme bereiken. Ik ga dan ook binnenkort de IC verlaten voor de Interne Geneeskunde. Hier kan ik diep nadenken over casuïstiek. Dat vind ik leuk. Zo hoop ik de opleiding tot internist te gaan doen. Dan houd ik de weg naar IC ook open”.
Acute zorg
“Het snelle handelen en doorpakken bij de acute patiënt. Echt onmisbaar. Daar hou ik van”, zegt Joyce. “Dat maakte mijn start op de IC wel spannend hoor. 70% van wat er op de IC gebeurd, leer je niet tijdens je opleiding, dus ik wilde vooral veel gaan leren. Van sommige medicatie bijvoorbeeld had ik nog nooit gehoord. Daar werd ik in het begin wat onzeker van. In je coschappen doe je ervaring op als zaalarts. Dit is toch wel anders. Het brengt in een keer zoveel nieuws met zich mee. Ik voelde me vanaf dag één op mijn gemak en veilig binnen het team. We vinden steun bij elkaar, we helpen elkaar en dagen elkaar ook uit. Zo kun je de intensivist bijvoorbeeld altijd bellen. Ze staan hier heel snel naast je. Dat vind ik een voordeel ten opzichte van een andere baan. Artsen van andere specialismen zijn vaak op de operatiekamer of polikliniek aanwezig. Er is dan geen direct referentiekader van wat te doen. Zal ik bellen of nog even wachten? Op de IC staat de intensivist continue klaar.”
Iedere dag op de IC is een dag met nieuwe uitdaging.
Van start op IC
In de eerste twee weken sta je steeds samen met een arts-assistent. Zo word je vanzelf beetje bij beetje losgelaten op de afdeling. “Er gebeurt hier zoveel waar ik het bestaan niet vanaf wist. Je leert hier iedere dag weer zoveel meer”, vertelt Joyce. “De patiëntpopulatie is hier heftig. Er overlijden hier patiënten. Dat percentage is hier op de IC vrij hoog natuurlijk in vergelijking tot andere afdelingen. Toch knappen er ook genoeg mensen weer op. Dat is fijn. Een keerzijde van mijn rol op de IC is dan ook dat helaas niet iedere patiënt het meer zal gaan redden.” Joyce vertelt dat je er alles aan doet om iedere patiënt weer te redden. Als dat dan lukt, dan is dat echt supermooi. Maar je bent je er ook van bewust dat mensen hier dood kunnen gaan en dat is ook lastig. Als je alles probeert om iemand weer naar de afdeling te kunnen sturen en het dan niet lukt, dan kan dat zwaar zijn. “Zeker als de familie langskomt. En er een kleinkind bij haar opa staat. Dat zijn indrukwekkende diensten, maar maken mij ook menselijk. Dat raakt me.”
Arts-assistenten team
Joyce vertelt dat ze met ongeveer 12 assistenten zijn. “We zijn een hechte groep. We komen hier en vliegen dan ook weer uit. Dat hoort wel bij het assistentschap denk ik, maar het houdt de leercurve in stand op een interessante manier. Iedereen kiest voor hen het beste pad en brengt zijn eigen bagage mee. Ik misschien wat minder, maar ik ben nog goed te vormen. Alle kennis vanuit de spoedeisende hulp, interne geneeskunde, chirurgie maakt ook dat iedereen benaderd vanuit een andere invalshoek en dat houdt elkaar scherp. De omgang met een acute patiënt leer je hier inschatten. Elke specifieke casus is nieuw en complex op zijn eigen manier.”
Praktijkopleiders
Er zijn binnen Amphia op de IC twee praktijkopleiders. Superfijn, want ze zijn eigenlijk altijd en overal aanspreekbaar. Of het nou gaat over een casus, met of zonder patiënt, over de toekomst qua opleiding of wat diegene voor ons kan betekenen, communicatie over congresdata of scholingen, alles is te bespreken zegt Joyce. “Je hebt hier de touwtjes zelf in handen, maar Niek helpt je als opleider deels de weg vrij te maken naar waar je naartoe wilt. Een vrijblijvend gesprek met een connectie of aanbevelingsbrief, alles is daarin mogelijk. We houden de lijntjes kort. In je inwerkperiode heb je een kort gesprek, daarna weer na een aantal maanden, een half jaar, maar als je behoefte hebt aan meer tijd dan kan je dit zelf aangeven. Er is hier tijd om je op je toekomst te focussen en daar wordt actief in meegedacht.”
Spoed voelt goed
Joyce geeft aan dat naast dat de cultuur en sfeer binnen Amphia haar echt aanspreken, het ziekenhuis ook de Cardiothoracale chirurgie heeft. Dat is echt een vak apart. Zo leer je op de IC dus ook veel over het hart. Welke middelen je kunt inzetten om het hart te stimuleren. “Amphia biedt daar specifieke zorg in aan. Dat is uniek. Je hebt dus ook veel contact met de Cardiothoracale chirurgen. Zo bieden we hier ECMO. De hartlongmachine neemt het hart letterlijk over. Buiten het lichaam. Wij zijn een van de weinige IC’s die dit doen. Complex, maar ook zo interessant.”
“Het is gewoon heel tof dat je bij iedere acute situatie in het ziekenhuis wordt betrokken. Reanimaties bijvoorbeeld. Je wordt als team opgeroepen en samen gaan we er vol voor. Avond- en nachtdiensten vind ik altijd leuk. Je werkt dan nauw samen met de verpleegkundigen en er is dan vaak wat meer tijd om dingen op te lossen. Brandjes te blussen. Overdag loop je visite samen met de intensivisten, wat qua kennis en ontwikkeling erg belangrijk is. Wel wordt je overdag meer geleefd. ’s Nachts ben je zelf meer de eerste ‘poortwachter’. Op die manier kan je op de proef gesteld worden. Hoe vaker je een bepaalde situatie ziet, hoe sneller je zelf die beslissingen durft te nemen. Dat vertrouwen ontstaat dus ook deels in de avond en de nacht.”
Overstap van IC naar IG
“De overstap naar de interne geneeskunde?”, vraagt Joyce. “Daar heb ik veel zin in. Gewoon omdat het weer iets nieuws is en ik nieuwe dingen ga leren om mijzelf optimaal te kunnen ontwikkelen. Wel denk ik dat ik het acute gedeelte ga missen. Maar de nieuwe kennis die ik ga opdoen bij interne geneeskunde heb ik ook nodig om weer beter te kunnen functioneren. En mijn collega’s ga ik tijdens een consult gewoon weer zien. Ik blijf immers binnen Amphia.” Toch neemt zo ook iets heel waardevols mee de toekomst in. “Het mooiste dat ik mee ga nemen vanuit de IC is de wetenschap dat ik steeds van dichtbij heb mogen zien hoeveel reserves een acuut vitaal bedreigde patiënt eigenlijk heeft. Hoe sterk het menselijk lichaam daadwerkelijk is. Dat is zo bijzonder.”