Ieder moment kan hier spoed voorkomen. Dan gaat je adrenaline lopen en is er meteen actie
Hi, ik ben Simone
Simone werkt sinds een jaar bij Amphia als CCU-verpleegkundige. Ze werkte hiervoor in Rotterdam in dezelfde rol, maar wilde graag de overstap naar een interventieziekenhuis maken. Ze koos voor Amphia. Ondertussen is ze ook regelmatig dagcoördinator en begeleidt ze nieuwe leerlingen. “Ik heb het ontzettend naar mijn zin en vindt hier de adrenaline in mijn werk waar ik zo naar op zoek was”, vertelt Simone. Je leest haar hele verhaal hieronder.
Overstap naar Amphia
“Ik heb totaal geen spijt van mijn keuze gehad”, vertelt Simone. “Ik ben hartelijk en warm ontvangen op de afdeling en we zijn hier eigenlijk net zo mondig en direct als in de randstad hoor. Dat is voor onze afdeling ook wel essentieel. Het is wel wat ik ervan verwacht had. Vaak is het zo, dat als ik ergens nieuw instap, ik het dan wel zie. En zo zijn we ondertussen alweer een jaar verder.” Zo vertelt Simone dat Amphia een groot ziekenhuis is waar veel gebeurd en waar veel mogelijk is. “Zo ben ik ondertussen ook dagcoördinator waarbij ik de coördinatiepieper bij me draag. Je hebt dan wat meer leidinggevende taken erbij en je krijgt telefoon en vragen vanuit andere afdelingen. Eigenlijk coördineer je het gehele beddenhuis voor cardiologie, dus zowel de Eerste Hart Hulp en CCU, als de short stay en long stay afdeling. Maar wel allemaal in een rustig tempo.” Ze vertelt dat je als CCU-verpleegkundige allemaal de reanimatiepieper bij je draagt. In het begin ga je mee met collega’s, maar na de cursus ga je ook alleen. Dit bouw je langzaam op. Soms is het best spannend in het begin, maar je mag altijd een collega meevragen totdat het zelf goed voelt.”
Zorg van jongs af aan
“Ik wilde vroeger als kind dokter worden”, vertelt Simone. Uiteindelijk was werken in de zorg haar grootste wens en startte ze de opleiding tot Verzorgende IG. Daarna volgde ze de opleiding tot verpleegkundige. Ze werkte een behoorlijke tijd in een verpleeghuis, maar dat ze uiteindelijk in het ziekenhuis zou belanden was voor haar geen verrassing. Geen idee op welke afdeling, maar dat stond vast. De witte pakken, de sfeer, de setting. Het ziekenhuis had alles voor haar. “Ik solliciteerde in Rotterdam op een vacature voor cardiologieverpleegkundige. Uiteindelijk werd ik aangenomen in hetzelfde ziekenhuis op de Thoraxchirurgie. Dit was echt andere koek. Als startende verpleegkundige moest ik voor mijn gevoel direct aan de bak. In 3 jaar tijd deed ik ervaring op met alle zorg rondom het hart. Daar is mijn liefde voor dit orgaan ook begonnen.” Ze wilde graag verder. Ze overwoog de IC, maar dit was toch niet haar eerste keus. Ze startte de opleiding tot CCU-verpleegkundige in Rotterdam.
Afwisseling en uitdaging
De overstap naar Amphia was voor Simone een bewuste keuze. De rol van CCU-verpleegkundige vervullen binnen een gespecialiseerd ziekenhuis met een regionale rol, waarbij er zowel een combinatie is tussen CCU en EHH. “Je rouleert hier tussen beide afdelingen. Dat maakt het leuk. Die afwisseling. Ieder moment kan hier spoed voorkomen. Dan gaat je adrenaline lopen en is er meteen actie.” Als Simone aan anderen vertelt wat ze nou precies doet, vertelt ze eigenlijk altijd dat ze op een hartbewaking werkt. Dat ze daar patiënten in kritieke toestand ziet, die continue bewaking nodig hebben. In haar rol knapt ze patiënten op, op het gebied van het hart en als dat lukt gaan ze weer door naar de verpleegafdeling. Ze krijgt regelmatig te maken met reanimaties. “De adrenaline giert dan door mijn lijf. Als je iemand hebt gereanimeerd en de patiënt komt hier goed uit, dan kan het zomaar zijn dat met de hulp van medicatie de patiënt doorgaat naar de verpleegafdeling en ook weer naar huis gaat. Daar doe ik het voor. Dat is wat ik in mijn werk zo gaaf vind. Het onverwachte. Ieder moment kan er een ambulance komen met iemand met een hartinfarct. Hoe dankbaar is het als je iemand er dan weer bovenop kan helpen.”
24-uurs bedrijf
“Omdat we een 24-uurs bedrijf zijn, ga ik eigenlijk altijd met een goed gevoel naar huis”, vertelt Simone. “Ik draag de zorg van mijn patiënten over aan mijn collega’s, die het weer overnemen en doorzorgen. Als ik weg ga, houd het niet op voor de patiënt. Ik zorg en doe mijn uiterste best tijdens mijn diensten, maar laat dan ook met vertrouwen de patiënt achter in handen van het team. Wel ben ik de volgende dag altijd benieuwd hoe het met de patiënten is gegaan. Op die manier blijf ik dan betrokken. Maar omdat de zorg hier altijd doorgaat, kan ik het ook met een gerust hart loslaten. Dat is fijn!”
Thuis binnen team
“We zijn een divers en jong team. Je kan hier zo lekker jezelf zijn. Ik word geaccepteerd zoals ik ben en we geven elkaar hier eerlijk en oprecht feedback. Dat is fijn. Je mag ook hulp vragen. Als ik bijvoorbeeld iets niet weet, dan helpen en steunen we elkaar. Dat zorgt voor een veilige werkomgeving. Je krijgt hier de mogelijkheid om te groeien. Toen ik hier net begon, werd hier ook echt rekening mee gehouden. Je gaat samen met een collega totdat je het zelf durft op te pakken. Het team voelt dit goed aan. Maar de teamleiders spelen hierin ook een belangrijke rol. Bij hen kan ik ook mezelf zijn. We communiceren open met elkaar.”
Toekomstdromen
“Dromen zijn er vast nog heel veel hoor”, vertelt Simone. “Maar nu nog niet. Als ik terugkijk op de afgelopen jaren, heb ik zoveel stappen gezet. Zoveel bereikt op werkgebied. Voor mijn gevoel zit ik nu echt op de juiste plek. Krijg ik nog steeds de ruimte om mezelf te ontwikkelen en dat voelt goed. Het feit dat ik van verzorgende IG verpleegkundige ben geworden, in een groot academisch ziekenhuis ben gestart zonder enige ervaring, maakt me echt wel trots. Ik ben het allemaal echt gaan doen. Doorzettingsvermogen heeft me gebracht tot waar ik nu ben.”