Je leert ook pas autorijden als je je rijbewijs daadwerkelijk op zak hebt

“Als ik terugblik op de afgelopen jaren, dan heb ik echt al veel keuzes gemaakt”, vertelt Suzan. “Ik ben binnen Amphia gestart als stagiaire tijdens de HBO-V. Toen ben ik duaal gaan doen. Vervolgens ben ik de verpleegkundige traineeship gestart en heb ik eigenlijk veel vlieguren gemaakt op verschillende afdelingen binnen Amphia.” Suzan vertelt dat ze best een tijd op zoek is geweest naar welk specialisme haar nou echt aansprak. De stappen die ze heeft gemaakt zijn allemaal vanzelf gegaan. Nadat ze een dag meeliep op de IC wist ze wel dat dit haar volgende station zou gaan worden. “De IC-opleiding heeft mij veranderd als verpleegkundige, maar ook ontwikkeld als persoon. Je staat van de een op andere dag heel anders in de zorg en in je schoenen dan op een verpleegafdeling, omdat de zorg voor deze patiënten een stuk complexer is. Misschien ben ik dan nu ook wel weer een voorbeeld voor net afgestudeerde verpleegkundigen, zoals collega’s dat 2 jaar geleden voor mij waren”, zegt Suzan. “Je moet als IC-verpleegkundige stevig in je schoenen staan. Je staat echt voor je vak. Dat kan soms verkeerd geïnterpreteerd worden, maar heeft met name te maken met de snelheid waarin we moeten handelen én de situaties waar wij op de IC mee te maken krijgen. Misschien voelt de IC wat minder knus aan dan een verpleegafdeling, maar we hebben met z’n allen wel veel kennis en vaardigheden in huis.” Dat is de charme van ons vak zegt ze.

“Waarom ik voor de IC heb gekozen?”, vraagt Suzan. “Omdat alle afzonderlijke specialismen uit het ziekenhuis hier samenkomen. De patiënt is vaak heel ziek. Er wordt dan ook van je verwacht dat je kennis in huis hebt van alle verschillende specialismen zodat je op al deze facetten zorg kan bieden. Wij nemen hier orgaansystemen of vitale functies van de patiënt over als hij of zij dat niet meer zelf kan. Ik heb dus een breed werkveld, dat vind ik zo leuk. Alles wat je leert in de opleiding kun je hier toepassen. Handelingen en verschillende gesprekstechnieken bijvoorbeeld. We werken hier in een multidisciplinair team. Zo werk je met veel andere specialisten samen, zoals fysio, ergo, logopedie en de artsen. Het mooie van de IC is dat je met z’n allen de langdurige zieke patiënt helpt. De acute patiënten die we zien, balanceren soms op het randje van de dood. We proberen dan met man en macht de patiënt toch de goede kant op te trekken. Op deze momenten voel je echt de teamspirit door de nauwe samenwerking.”

“Wij zijn een grote IC”, vertelt Suzan. “Je ziet hier dan ook echt veel verschillende casussen. Zo zijn we het thoraxcentrum in de regio. Dat maakt het wel uniek. Er komen veel acute patiënten naar de IC. Daar heb je meer zorg aan. Dit geeft mijn werk wel echt een extra dimensie.” Er zijn dus veel mogelijkheden qua zorg binnen de IC van Amphia. Waar in kleinere zorgcentra de patiënten dan worden overgeplaatst naar ander ziekenhuizen, kan er binnen Amphia alle zorg op locatie aangeboden worden. “Wij zijn eigenlijk het hoogste level qua zorg als IC, omdat je hier het meeste kan. Voor de patiënt vervelend, maar dit is het moment dat het voor mij echt leuk begint te worden.

“Je leert pas autorijden als je je rijbewijs hebt. Zo is het ook op de IC. Met je diploma op zak begin je pas echt te leren. Dan sta je pas echt op eigen benen”, vertelt Suzan. “Toch lever ik hier zorg vol vertrouwen. Iedere dag weer. En anders is er altijd iemand aanwezig bij wie je hulp kan vragen. We zijn een groot team, maar echt collega’s onder elkaar. We kijken bij twijfel graag met elkaar mee. De spreekwoordelijke drempel is hier laag.” Suzan vertelt dat je overdag veel zelfstandig handelt. “Dan is het extra fijn om soms even met de collega’s te kunnen sparren. Zeker ook als het gaat om ingrijpende situaties, bijvoorbeeld als je een patiënt verzorgt die van je eigen leeftijd is. Ik lig er niet wakker van, maar het is wel fijn om even te ventileren. Zo heb ik goede vriendinnen overgehouden aan mijn opleiding tot IC-verpleegkundige”, vertelt Suzan. “We bellen of appen dan wel. Je zoekt elkaar dan toch op. We letten hier op elkaar.”

Sinds de overgang naar onze nieuwbouw werken we eigenlijk wel echt op een hele mooi plek vertelt Suzan. “De IC is een fijne plek om te zijn. We werken op grote 1-persoonskamers. Er is ruimte, daglicht en alle apparatuur is bij de hand. Het zijn kleine dingen, maar we kunnen nu bijvoorbeeld ook veel gemakkelijker familie ontvangen bij de patiënt. Je voelt de rust op een kamer. De privacy van de patiënt wordt nu echt gerespecteerd. Zo kun je rustig spreken met patiënt en familie, zonder dat er achter een gordijntje van alles gebeurd. Dat maakt ook dat ik als verpleegkundige de volle aandacht kan geven aan mijn patiënt.”

“En dan is daar ineens Covid-19. Een nieuw ziektebeeld waar we in het begin nog totaal niet van wisten waarmee we te maken hadden”, vertelt Suzan. “Alles was nieuw en spannend. Je probeert dingen. Er was geen ontsnappen aan. We zaten met z’n allen in een tunnel. Dat is inmiddels wel anders. Gelukkig is er meer kennis. De zorg voor Covid-patiënten gaat nu beter en is ook makkelijker. Je zorgt nu met name voor eenzelfde patiëntcategorie. Soms voelt het zelfs als routinezorg. Je weet nu precies hoe te handelen, dat maakt je bedreven. Het voelt soms bijna weer als normaal, ook als is het dat niet. In het begin is er veel saamhorigheid. Maar je bent allemaal ook moe. We zijn trots op elkaar en hopelijk wordt dat gevoel nog sterker als Covid straks passé is. We kunnen dan echt terugkijken op iets dat we samen hebben gedaan”

Wil jij ons team komen versterken? Bekijk dan snel de vacatures en ontdek of je droombaan erbij zit.